Eind januari 2023 stuur ik voorzichtig een berichtje naar Hanna die ik ondertussen wat via-via ken. Ik zit met een zware rugzak, zowel seksueel traumatisch als een traumatische bevalling, en fotoās van down under zijn dus een serieuze drempel.
"Ik zit met een zware rugzak, zowel seksueel traumatisch als een traumatische bevalling."
We bellen even en direct ben ik gerustgesteld: met Hanna komt het goed. Ik wil ook graag beelden om het bevallingsverhaal nadien makkelijker een plek te kunnen geven. In maart doen we een zwangerschapsfotoshoot en de manier waarop ze met ons en onze oudste dochter Maya meeveert bevestigt nog eens dat Hanna voor ons de juiste keuze is!
Mei 2023: We wachten op onze lieve baby! Rond 38 weken krijg ik wat voorweeƫn maar alles valt weer stil. We genieten met Maya van het zonnige verlengde hemelvaartweekend. Rond 40 weken word ik een beetje ongeduldig en ik voel dat ik moet werken om de stress niet de bovenhand te laten nemen. Alles is klaar en geregeld, nu wachten we enkel nog op jou!
"Alles is klaar en geregeld, nu wachten we enkel nog op jou!"
Op woensdag 24 mei starten de weeƫn rond 17u langzaam op. Ik begin het huis nog wat op te ruimen en vraag mijn man ook te helpen zodat het zeker wat proper ligt voor mocht het nu echt begonnen zijn. Ik bel voor de zekerheid naar de vroedvrouw en we spreken af dat ze een uurtje later langskomt om wat voetreflexologie toe te passen en wat te masseren.
De golven komen onregelmatig maar ze blijven komen. We nemen tussendoor een powernap en daarna nemen de golven weer toe, ze liggend opvangen wordt pittiger. In de living ga ik opnieuw op de bal zitten of over de zetel hangen. Onze doula komt ondertussen toe en masseert mijn nek, schouders en rug.
De vroedvrouw maakt zich bij de volgende check zorgen en wil dat we naar het ziekenhuis gaan om de baby te checken aan de monitor. Door de adrenaline vallen de weeƫn bijna helemaal stil, en het is natuurlijk ook super hard balen dat de thuisbevalling in het water valt. Hanna komt net toe op het moment dat we willen vertrekken. We moeten ons huis met de fijne sfeer die we hadden gecreƫerd achterlaten en dat is wel erg balen. Gelukkig zijn er toch nog een paar foto's van thuis.
"Door de adrenaline vallen de weeƫn bijna helemaal stil."
Rond 4u 's nachts komen we aan in het ziekenhuis. We komen erachter dat ik op 2 cm zit. Ik word aan de monitor gelegd om de harttonen te controleren. We blijven wat nerveus maar alles lijkt goed, zegt de vroedvrouw van het ziekenhuis. Hanna gaat weer naar huis en wij slapen een uurtje terwijl we op de gynaecologe wachten.
Aangezien alles is stilgevallen en we het zelf graag willen, gaan we opnieuw naar huis in de hoop dat de arbeid zich weer verder zet. Tegen 10 uur zijn we thuis en we slapen nog een uurtje of twee. De weeƫn beginnen opnieuw en ze zijn toch pijnlijk genoeg om me uit mijn slaap te halen, al zijn ze nog altijd niet super regelmatig.
"We nemen samen nog een warme douche, drinken wat bouillon, zoeken nog even naar de inlegger voor de maxi-cosi."
We zetten ons nog even in de tuin, maar ik word wat rusteloos. Als ik dan toch naar het ziekenhuis moet dan zie ik de gynaecologe graag nog even. We bellen haar en ze is er tot 17 uur dus we besluiten straks tegen 16 uur terug naar het ziekenhuis te vertrekken. We nemen samen nog een warme douche, drinken wat bouillon, zoeken nog even naar de inlegger voor de maxi-cosi. Daarna vertrekken we naar het ziekenhuis. Op de parking van het ziekenhuis videobellen we nog even met Maya want we missen haar toch wel erg.
Ik word aan een mobiele monitor geplaatst zodat ik kan blijven bewegen. De gynaecologe controleert mijn ontsluiting en ik vind het heel okƩ dat zij het doet. Ik voel zoveel vertrouwen in haar. Op dat punt zit ik aan 4 cm. Het gaat dus vooruit! We spreken af dat we nog even bewegen en iets gaan eten. Ik vraag of ik straks van kamer mag wisselen omdat deze kamer mij heel erg aan de bevalling van Maya doet denken en dat is emotioneel lastig.
"Ik vang de golven op met mijn man voor mij en onze doula die mijn rug masseert."
We wandelen nog even naar onze auto om spullen op te halen, en eten iets in de cafetaria. Ik blijf golven opvangen met de golfademhaling. Als we kort daarna weer op de kamer zijn komt onze doula opnieuw toe. Ik vang de golven op met mijn man voor mij en onze doula die mijn rug masseert. Daarna mogen we verhuizen naar de huiselijke verloskamer. De vroedvrouw van het ziekenhuis, Anja, heeft onze bevalvoorkeuren grondig doorgelezen en komt zelfs even navragen over de halve lotusbevalling. Het is een heel fijne lieve dame, oef.
Ik blijf ondertussen weeƫn opvangen op de bal, op de bevalkruk, op de tafel. Ik blijf ertussen heel coherent en het voelt alsof ik nog niet in de actieve fase zit al komen de weeƫn nu regelmatig om de 4 minuten. Anja controleert regelmatig de harttonen en alles gaat goed.
"Mentaal lukt het voorlopig nog maar het duurt nu ondertussen wel weer erg lang met weinig slaap."
De gynaecologe komt terug naar het ziekenhuis omdat ze de bevalling zeker niet wil missen. De weeƫn worden pittiger en ik ben emotioneel en dankbaar dat ze er is. Onze fotograaf Hanna is al even geleden toegekomen en neemt foto's, maar ze is een vlieg op de muur. Ik voel me absoluut comfortabel met haar stille aanwezigheid.
De gynaecologe stelt voor nog eens te toucheren omdat ze ziet dat ik precies wat ontmoedigd ben. Ik zit nu op 5 Ć 6 cm. Mentaal lukt het voorlopig nog maar het duurt nu ondertussen wel weer erg lang met weinig slaap.
In overleg besluiten we mijn vliezen te breken. We vragen Hanna even buiten te wachten, en ook dat voelt niet ongemakkelijk. Het proces zelf is niet zo fijn en wat pijnlijk maar het lukt redelijk vlot en het vruchtwater is gelukkig mooi roze.
Ik word opnieuw aan de mobiele monitor gehangen maar ik mag wel het bad in.
In bad gaat het echter minder goed. De weeƫn komen sterker maar ik ben moe en val tussendoor soms in slaap. Ik kan ze minder goed opvangen maar het is ook echt pijnlijk. Ik schreeuw de hele kamer bijeen :-).
Ik raak op den duur wat onderkoeld. Ze halen me uit bad en zetten me onder de douche. Daar vang ik hangend aan de douchestang, eens ik wat opgewarmd ben, wee na wee op met hulp van mijn man. Uiteindelijk moet ik de handdoek wel in de ring gooien en vraag ik een epidurale. Ik ben mentaal en fysiek pompaf en het doet nu echt heel veel pijn.
Uiteindelijk moet ik de handdoek wel in de ring gooien en vraag ik een epidurale."
Nu ik besloten heb een epidurale te nemen is elke wee er te veel aan. Ik geraak aan het bed en de gynaecologe wordt opgeroepen. Ze vraagt of ze me mag controleren maar ik kan niet bewegen, alles doet pijn en ik moet me vastklampen aan alles wat kan om deze weeƫn te overleven. Ik wil het dus niet en dat wordt gerespecteerd.
Er wordt een infuus in mijn hand gestoken terwijl ik alle kanten op bries en de controle over m'n lichaam kwijt ben. Ik schreeuw zelfs dat ik dood wil. De anesthesist wordt gebeld maar ik voel en roep dat ik persdrang heb. Ik mag wat meepersen en ze raden me aan wat te puffen.
"Ik schreeuw zelfs dat ik dood wil."
Bij elke wee begin ik nu liggend op mijn zij mee te persen. De pijnlijke weeƫn in m'n buik vallen nu wel weer beter mee gezien ik nu meer vanonder kan duwen. In een huzarenstukje slaag ik erin mijn been iets omhoog te doen zodat de baby eruit kan.
Er wordt wat tegendruk op mijn perineum gezet en dan voel ik de baby er in Ć©Ć©n keer uitfloepen. De gynaecologe haalt de navelstreng van rond het halsje en door mijn benen neem ik onze baby aan.
De vroedvrouw dekt hem toe tegen de kou en ik ben in ongeloof van wat er net gebeurd is. De baby is er nu zo plots. Ik kijk en inspecteer even: we hebben een zoontje!
De placenta komt redelijk vlot, al trekt de gynaecologe wel wat mee aan de navelstreng. Blijkbaar heb ik een tweedegraadsruptuur, dus krijg ik plaatselijke verdoving en hechtingen. Not fun maar het moet gebeuren.
Ik probeer ondertussen de borst te geven en een breastcrawl te initiĆ«ren maar het lukt niet zo goed. Ik vraag aan Hanna even mee te kijken want zij geeft ook al lang borstvoeding, al loopt de vroedvrouw wel nog rond š . Het golden hour is redelijk hectisch maar ik concentreer me op Noudje en probeer de pijn te vergeten.
"We zingen happy birthday voor je, lieve Noud."
Daarna verlaat iedereen de kamer zodat we een paar uur van ons kersverse zoontje kunnen genieten. We zingen happy birthday voor je, lieve Noud.
- Geschreven door Magaly, mama van Noud -